فیلسوف یونانی در ۳۴۱ پیش از میلاد در ساموس واقع در دریای اژه زاده شد. پدر و مادرش از خانواده‌های فقیر و بینوای این شهر بودند. ولی اپیکور با اینهمه در زادگاه خود به تحصیل مشغول گشت.

در ۱۲ سالگی شیفته فلسفه شد و در شهر تئوس نزد نوزیفانوس شاگردی کرد و با حکمت دموکریت آشنا شد. در ۱۹ سالگی به آتن رفت و در آکادمی افلاطون به مدت یک سال به فراگرفتن فلسفه اشتغال داشت پس از آن در شهرهای کولوفن و موتیلنه و لامپساکوس به تدریس پرداخت. تا آن که خود مکتبی را پایه‌ریزی کرد به نام "اپیکوریسم" یا طرفداران زیبایی و لذت.

او را از اولین فیلسوفان مادّی شمرده‌اند. بعد از چندی باغی را در حومه آتن مرکز نشر عقاید خود قرار داده و برای همیشه همانجا ماند و کم کم طرفداران زیاد پیدا نموده و خود شهرت فوق‌العاده‌ای کسب کرد و بعد از مرگش نیز مکتب فلسفی او مورد توجه عده زیادی قرار گرفت.
...

اپیکور رساله‌ها و طومارهای زیادی برشته تحریر درآورده که به جز چند نامه از آنها اثری باقی نمانده است.

اپیکور با سیاست چندان میانه‌ای نداشت و نمی‌توان او را مانند ارسطو یک فیلسوف قانون گذار خواند اپیکور به سال ۲۷۱ پیش از میلاد قبل از میلاد در ۷۱ سالگی بدرود حیات گفت.

خلبان یک هواپیمای مسافربری از لحظه تیک آف تا لحظه ای که همه مسافران از هواپیمایش پیاده شوند مسئولیت حفظ جان مسافران را بر عهده دارد. پس منطقی است که اگر هواپیما در یک شرایط اضطراری قرار بگیرد که هواپیما نیازمند به کارگیری تمام مهارت ها و تجارب خلبان خود باشد، صندلی اجکت مسلما خلبان را از تکاپو برای نجات جان مسافران باز خواهد داشت. او بر این باور می ماند که اگر نتوانستم هواپیما را به شرایط عادی برگردانم "اجکت" خواهم کرد و بنابراین همه تلاش خود را برای نجات هواپیما نخواهد کرد. و چه بسا ممکن است بدون اینکه تلاشی انجام دهد خود "اجکت" کرده ومسافران را با یک غول فلزی در آسمان تنها بگذارد.

بنابراین صندلی اجکت و چتری برای خلبان تعبیه نمیشود تا ارزش جان او و همه مسافران به یک اندازه باشد. یا همه نجات میابند و یا همه به اتفاق خلبان سقوطی مرگبار را تجربه میکنند.
...

پس اگر درون هواپیمایی نشسته اید و فکر می کنید هواپیما شرایط استانداردی ندارد به این فکر کنید که خلبان هم درون همان هواپیما نشسته و او هم مثل شما چتر نجات ندارد. از پرواز لذت ببرید و هیجان و پویایی را با ترس عوض نکنید.

احساس مثل شیر اب نیست که بتوان هر وقت اراده کردیم انرا ببندیم و باز کنیم.اما اگر نمیتوانیم انرا تحت فرمان خود بگیریم، بهتر است با ان سر ملاطفت باز کنیم. اگر بطور ارادی و مستقیما مهار شدنی نیست، می توان غیر مستقیم اختیارش را به دست گرفت.
احساس بد با کوشش اگاهانه،یا قدرت اراده،بر طرف شدنی نیست. باید با احساس دیگری به جنگش رفت. اگر نمیتوان با یورشی رودرو احساس منفی را از صحنه بیرون کرد، میتوان جایش را با احساس مثبت عوض کرد. فراموش نکنید حقایقی که از محیط برداشت میکنیم حالت می گیرد. هر وقت دیدیم که احساس نامطلوبی را تجربه میکنیم، چه بهتر که روی احساس نامطلوب تمرکز نکنیم. فکر بیرون راندنش هم بی مورد است.
به جای اینکار چه بهتر که سراغ تصور مثبت برویم.ذهنمان را با خاطرات و تصاویر مثبت و مطلوب پر کنیم. اینطور احساسات منفی از بین میروند و خیلی راحت محو و بخار می شوند. با رجوع به تصاویر جدید،احساس تازه ای موافق حال شکل می گیرد.
از سوی دیگراگر همه حواس متوجه بیرون راندن و حمله مستقیم به افکار نگران باشد،لزوما باید روی جنبه های منفی متمرکز شویم و اگر بتوانیم اندیشه نگران را از وجودمان بیرون کنیم، چه بسا اندیشه منفی جدیدی، بدتر از اولی جایش را بگیرد زیرا جو ذهنی گذشته هنوز منفی است.
دکتر ماکسول مالتز_ روانشناسی تصویر ذهنی